هر صباحى جون سليمان آمدى خاضع اندر مسجد اقصى شدى1 نوكياهى رسته ديدى اندرو بس بكفتى نام ونفع خود بكو توجه داروئى وجه تامت جه است توزيان كه ونفعت بر كيست بس بكفتى هركيوء هى فعل ونام كه من آنرا جانم واين را حمام بس سليمان ديد اندر كوشه نوكياهى رسته همجون خوشه2 كفت نامت جيست بركوبى دهان كفت خروبست اى شاه جهان كفت اندر توجه خاصيت بود كفت من رستم مكان ويران شود من كه حروبم خراب منزلم هادم بنياداين آب وكلم بس سليمان آن زمان دانست زود كه اجل آمد سفر خواهد نمود كفت تامن هستم اين مسجد يقين در خلل نايد زآفات زمين بس خراب مسجد ما بيكمان نبود الا بعد مرك ما بدان مسجدست اين دل كه جشمش ساجدست يا ربد خروب هرجا مسجد ست يا ربد جون رست درتو مهراو هين ازوبكريزو كم كن كفت وكو بركن از بيخش كه كر سر برزند مرترا ومسجدت را بركند | | |