يافت ناكاه آن حكيمك راه بيش جمعى زاو لياء الله فصل دى بود ومنقلى آتش شعله ميزد ميان ايشان خوش شد بتقريب آتش ومنقل از خليلى برى زنقص وخلل ذكر آن قصه كهن بتمام كه برونار كشت برد وسلام آن حكيمك زجهل واستكبار كفت بالطبع محرق آمدنار آنجه بالطبع محرقست كجا كردد از متقضاى طبع جدا يكى از حاضران زغيرت دين كفت هين دامنت بيار وببين منقل آتشش بدامان ريخت آتش خجلتش زجان آنكيخت كفت دركن ميان آتش دست هيج كرمى ببين در آتش هست جون نه دستش بسوخت نى دامن شد ازان جهل اوبرو روشن طبع راهم مسخر حق ديد جانش ازتيركئ عقل رهيد اكر آن علم او يقين بودى قصه اوكى اينجنين بودى علم كامد يقين زبيم زوال بيقين ايمن است درهمه حال | | |